ξύλα πέτρες και τσαλιά καμμένα, ήτοι σκίτσα, σκέψεις και σχόλια του Νικόλα

15 Οκτ 2012

H χαμένη αθωότητα του φιλελευθερισμού


H χαμένη αθωότητα του φιλελευθερισμού
Αντιαντικομφορμιστικό σχόλιο για το θέατρο, το σινεμά και το παστίτσιο 

 Είδαμε τις τελευταίες ημέρες, στο θέατρο Χυτήριο, άλλη μία παράσταση από το χιλιοπαιγμένο έργο «φονταμενταλισμός εναντίον φιλελευθερισμού». Είχαν προηγηθεί ένα βιντεάκι και κάτι σκίτσα για τον Μωάμεθ σε Γαλλία και ΗΠΑ, και η σύλληψη του «Γέροντος Παστιτσίου». Το έργο αυτό κρατάει αρκετούς αιώνες, αν και όχι με τους ίδιους όρους. Δεν είμαστε πια στην εποχή της Ιεράς Εξέτασης, όπου ο «Σκοταδισμός» κυνήγαγε τα φωτισμένα πνεύματα, αλλά στην εποχή που ο καπιταλισμός επιβάλλει τη φιλελεύθερη ιδεολογία σε ολόκληρο τον πλανήτη. Έτσι, δεν μπορεί η διαμάχη αυτή να αντιμετωπίζεται πια με τους όρους του 17ου και του 18ου αιώνα.


 Πολλοί παραξενεύονται με την επιλεκτική ευαισθησία πολλών υπερασπιστών της ελευθερίας του λόγου. Η φιλελεύθερη αντίληψη για τα ζητήματα πίστης και πολιτισμού είναι όμως αρκετά ξεκάθαρη. Ο πολιτισμός (όπως και η θρησκεία) δεν μπορεί να αποτελεί στοιχείο συνοχής και αυτοπροσδιορισμού μιας κοινωνίας, παρά μόνο ατομική επιλογή. Δεν είναι συλλογικό βίωμα, αλλά ατομικό. Ο πολιτισμός ως κοινό βίωμα αντιμετωπίζεται (ενίοτε σωστά) ως «επιβολή» και «εκμηδένιση» του ατόμου. Όμως ο πολιτισμός δεν είναι ούτε «οι κουζίνες των λαώνε», ούτε κάποιο ατομικό χόμπυ. Είναι πρωτίστως συλλογικός τρόπος ζωής και νοοτροπίας μιας ανθρώπινης κοινωνίας. Απαιτεί πρωτίστως ένα συλλογικό «εμείς» και δεν εξαντλείται στις ενδυματολογικές και μουσικές προτιμήσεις του σύγχρονου ανέμελου αστού. Έτσι, ο φιλελεύθερος πολεμάει τα κοινά πολιτισμικά στοιχεία κάθε κοινωνίας, όπως –στο όνομα της ελευθερίας του ατόμου– πολεμάει και κάθε συλλογική αναφορά και ταυτότητα. Έτσι, βέβαια, αποκρύπτει το γεγονός ότι με τη σειρά του επιβάλλει τον δυτικό πολιτισμό στις παραδοσιακές κοινωνίες, αποδιαρθρώνοντάς τες και αντικαθιστώντας τις παραδοσιακές κουλτούρες με το δυτικό καπιταλιστικό φαντασιακό. Αυτό εξηγεί, για παράδειγμα, το γεγονός ότι ο φιλελεύθερος κατά κανόνα αποστρέφεται π.χ. τον ισλαμικό νόμο και τις ισλαμικές κοινωνίες ως «σκοταδιστικές», ενώ την ίδια στιγμή αγωνίζεται για τα δικαιώματα των ισλαμιστών στις δυτικές χριστιανικές κοινωνίες. Αυτό συμβαίνει διότι στην πρώτη περίπτωση, βλέπει την επιβολή μιας θρησκείας πάνω στα άτομα, ενώ στη δεύτερη βλέπει την ελεύθερη επιλογή ενός ατόμου απέναντι στη κρατούσα θρησκεία. Το πρόβλημα, βέβαια, ξεκινάει όταν διαπιστώσει ότι οι προσφιλείς στους δυτικούς αστούς θεωρίες του κάθε Πόππερ για την «ανοιχτή κοινωνία» δεν είναι και τόσο δημοφιλείς στον υπόλοιπο πλανήτη. Δύσκολα μπορεί να πειστεί ο Μωαμεθανός π.χ. ότι η θρησκεία του δεν μπορεί να καθορίζει τον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας (αυτό τα αναλαμβάνει η αγορά), αλλά πρέπει να περιοριστεί αποκλειστικά στη σφαίρα του ιδιωτικού.

Τυπικό δείγμα ξεπεσμένου νάρκισσου αστού. Κάτάφερε πάλι να εξοργίσει την... πλουτοκρατία των παραγκουπόλεων του Καίρου και της Γάζας. Η γροθιά μας μάρανε... 

Κακώς, λοιπόν, αντιμετωπίζουμε τέτοια γεγονότα υπό το πρίσμα της ελευθερίας του λόγου. Όσοι το επικαλούνται σήμερα, όχι μόνο δεν φιμώνονται από το κράτος και την εξουσία, αλλά συνήθως επιδοτούνται και προβάλλονται από πάνω. Άρα, στις «ελεύθερες» δυτικές κοινωνίες δεν μπορούμε να μιλάμε με όρους του μεσαίωνα, ούτε βέβαια, μπορεί ο κάθε αστός διανοούμενος να περνάει ως «αγωνιστής» και «εικονοκλάστης», επειδή εξευτέλισε στο έργο του τον Χριστό ή τον Μωάμεθ. Βέβαια, εικονοκλάστες υπήρξαν πολλοί, από την αρχαιότητα κιόλας, αν και, συνήθως, πολέμαγαν τα σύμβολα και τα ιερά των αντιπάλων τους, όχι τα δικά τους. Ο εξευτελισμός των ιερών και οσίων των αντιπάλων σου (στην περίπτωση του σύγχρονου αυτοαναφορικού ατόμου, αντίπαλος «άλλος» είναι καταρχήν η ίδια η κοινωνία στην οποία ζει) δεν είναι δα και κάτι καινούριο, πόσο δε μάλλον, κάτι προοδευτικό. Δεν νομίζω να υπάρχουν πολλοί φιλελεύθεροι που να θεωρούν προοδευτική και απελευθερωτική πράξη το πελέκημα των αρχαιοελληνικών και ρωμαϊκών αγαλμάτων από κάποιους χριστιανούς. Η αποκαθήλωση των συμβόλων των άλλων είναι πάντα ευκολότερη από την αποκαθήλωση των δικών μας. Το δεύτερο ενδεχόμενο θα προκαλούσε σε πολλούς φιλελεύθερους αμηχανία, ίσως και αποστροφή (τουλάχιστον στους πιο ευαίσθητους από αυτούς). Από εκεί και πέρα, κάθε φορά που ένας βολεμένος αστός διανοούμενος αποφασίζει να διασκεδάσει την ανία του εξευτελίζοντας έναν ξένο λαό ή πολιτισμό, η εξέλιξη είναι αναμενόμενη. Και συχνά είναι και αιματηρή, όπως είδαμε με το βιντεάκι για τον Μωάμεθ. 

Στην Ελλάδα, αντίστοιχα, μάθαμε να αποκαλούμε «μάχη υπέρ της ελευθερίας» την υπεράσπιση της κρατικής προπαγάνδας απέναντι σε μια χούφτα «γραφικών» υπερήλικων θρησκευόμενων. Περίπου όπως κάποιος έφηβος που, υιοθετώντας κάποιο έξαλλο στυλ ντυσίματος, περηφανεύεται που κατάφερε να εξοργίσει τη γιαγιά του (τουλάχιστον αυτός δικαιολογείται, μιας και σπάνια επιχειρεί να συνδέσει αυτό το «κατόρθωμα» με κάποιο φιλοσοφικό πρόταγμα). Δεν έχουμε αντιληφθεί, ίσως, πως στην περίπτωση ανθρώπων όπως η Λένα Κιτσοπούλου (ή, στον τομέα της επιστήμης, η Ρεπούση και η Δραγώνα) δεν έχουμε να κάνουμε με διωκόμενους αγωνιστές που πολεμούν τη λογοκρισία του συστήματος, αλλά με το ίδιο το σύστημα που προσπαθεί να επιβάλλει το καπιταλιστικό φαντασιακό σε μια κοινωνία στην οποία επιβιώνουν ακόμη στοιχεία του παραδοσιακού τρόπου ζωής. Η Κιτσοπούλου, π.χ., σε παλαιότερο άρθρο της («Σε πρώτο πληθυντικό», Κοντέινερ Ελευθεροτυπίας, τ.3, Ιαν. 2010) είναι αρκετά σαφής στο βαθύτερο φιλοσοφικό θεμέλιο του συστήματος που υπηρετεί: «Εμείς οι σαραντάρηδες, εμείς οι Έλληνες, εμείς οι αριστεροί, εμείς οι Πελοποννήσιοι, εμείς οι Σκορπιοί. Ο πανηλίθιος πρώτος πληθυντικός σε μορφή καραμέλας γλυκαίνει την ανασφάλεια και το αίσθημα κατωτερότητας της ανθρώπινης φύσης» Και αφού αραδιάσει διάφορα παραδείγματα ανθρώπων που χρησιμοποιούν την απαγορευμένη λέξη «εμείς», καταλήγει: «Οι χρήστες του πρώτου πληθυντικού είναι πολλοί, έχουν ανθρώπινη μορφή, ψηφίζουν, μας εξυπηρετούν, μας χαιρετούν, γεμίζουν τα μαιευτήρια με τα νεογέννητα μωρά τους. Είναι κάτι τύποι που κάνουν συχνά τον σταυρό τους και στις εθνικές γιορτές καρφώνουν την ελληνική σημαία στα μπαλκόνια τους. Αυτοί που βάζουν τέρμα σκυλάδικα στα ηχεία των αυτοκινήτων τους και ανοίγουν τα παράθυρά τους. Αυτοί οι περήφανοι φασίστες».

Σύγχρονη τέχνη. Ο Αθανάσιος Διάκος σε ρόλο κερατωμένου σουβλατζή, προκαλεί τα χάχανα της εστέτ διανόησης της Εκάλης.

Ο φιλελευθερισμός, θέτοντας στο επίκεντρο της φιλοσοφίας του το αυτοαναφορικό άτομο, δεν μπορεί να συλλάβει το «εμείς» παρά μόνον ως υποταγή του «εγώ». Το γεγονός πως ο άνθρωπος είναι από τη φύση του «πολιτικό ζώον», η Κιτσοπούλου το αντιλαμβάνεται ως κουσούρι, ως «αίσθημα κατωτερότητας της ανθρώπινης φύσης». Θέλοντας να αντιμετωπίσει την καταπίεση του «εγώ» από το «εμείς», που συναντάμε στις δεσποτικές κοινωνίες, επέλεξε να εξαφανίσει το «εμείς». Μοναδική διέξοδος του ατόμου, βέβαια, η ψυχοθεραπεία, ο αλκοολισμός, ο πάσης φύσεως μηδενισμός, ή, για τους λιγότερο ευαίσθητους, ο καταναλωτισμός. Το ενδεχόμενο μιας κοινωνίας όπου το «εγώ» δεν θα συνθλίβεται από το «εμείς», ούτε θα ιδιωτεύει στα ντιβάνια των ψυχολόγων, αλλά θα βρίσκει την ελευθερία του μέσω του «εμείς» παραμένει ακόμη ζητούμενο, αν και η ανθρώπινη ιστορία έχει να μας προφέρει αρκετά ικανοποιητικές τέτοιες προσπάθειες ως μπούσουλα. 

Από την άλλη, πέρα από το δίπολο ατομικό-συλλογικό, παραμένει και το δίπολο παράδοση-εκσυγχρονισμός. Και εδώ οι δύο εναλλακτικές είναι ανεπαρκείς και ακρωτηριαστικές – ζητούμενο παραμένει η σύνθεσή τους. Αντιγράφω από τον Ζαν Κλωντ Μισεά (Η εκπαίδευση της αμάθειας, εκδ. Βιβλιόραμα, 2002): « Στην πραγματικότητα, πολλές σύνθετες συζητήσεις πάνω στο ζήτημα της διαλεκτικής του οικουμενικού και του μερικού, ή της νεωτερικότητας και της παράδοσης θα μπορούσαν να είχαν συντομευθεί πολύ ή να είχαν αποβεί ανώφελες αν λάμβαναν υπ’ όψιν την εξαιρετικά ακριβολόγα διατύπωση του Πορτογάλου συγγραφέα Μιγκουέλ Τόργκα: «Το οικουμενικό είναι το τοπικό, μείον τα τείχη». Αυτό σημαίνει ότι μια ανθρώπινη κοινωνία προοδεύει και εκπολιτίζεται, όχι όταν καταστρέφει ή εγκαταλείπει ό,τι την χαρακτηρίζει (π.χ. τη γλώσσα της) αλλά, αντίθετα, κάθε φορά που κατορθώνει να ανοιχθεί σε άλλες ομάδες, να αντικαταστήσει δηλαδή την περιφρόνηση και την αρχική βία με διάφορους τρόπους συμβολικής ανταλλαγής». Μόνη προσθήκη στον ορισμό του Τόργκα, η φράση «μείον τα τείχη και τα κανόνια» καθώς άλλο πράγμα η ελεύθερη πολιτισμική συνεύρεση των ανθρώπινων κοινωνιών και άλλο πράγμα ο «πολιτισμικός ιμπεριαλισμός».



Τέτοιες «συμβολικές ανταλλαγές» γνώρισε πολλές και ο ελληνισμός (τυπικό παράδειγμα η εισαγωγή του βιολιού ή του κλαρίνου στην παραδοσιακή μουσική), τουλάχιστον μέχρι τη δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού κράτους, οπότε και οι μεταπρατικές ελίτ επέλεξαν τον πλήρη εκδυτικισμό, ως θεμελιώδη στρατηγική του αστικού εκσυγχρονισμού. Ακόμη και τα πιο «συντηρητικά» τμήματα των ελίτ υποστήριξαν την πολιτισμική αυτή αφομοίωση: Η Χούντα, για παράδειγμα, ταυτόχρονα με την υπεράσπιση μια «μουμιοποιημένης» παράδοσης, ευνόησε την επέλαση του αμερικανικού τρόπου ζωής ως εκσυγχρονιστικό εγχείρημα – τότε μεσουράνησαν «πνευματικοί» άνθρωποι σαν τον Μαστοράκη. Λίγοι διανοούμενοι (και ακόμη λιγότεροι πολιτικοί) προσπάθησαν να συνθέσουν την ελληνική παράδοση με τη δυτική κουλτούρα, εκσυγχρονίζοντας την πρώτη και προσαρμόζοντας τη δεύτερη: χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η «γενιά του 30». Στη μεταπολίτευση τέτοιες προσπάθειες είναι απελπιστικά λίγες, καθώς οι αστοί διανοούμενοι και καλλιτέχνες επέλεξαν τον μονόδρομο του «εξευρωπαϊσμού» που συνόδευε το σημιτικό οικονομικό «θαύμα». Έτσι, την αντίσταση απέναντι στον εκδυτικισμό ανέλαβε να εκπληρώσει ο φονταμενταλισμός, οδηγώντας σε αντιπαραθέσεις σαν αυτή στο θέατρο Χυτήριο. Βέβαια, αυτό εξυπηρετεί αφάνταστα τον καπιταλισμό, καθώς μπορεί να εμφανίζει το έργο του ως προοδευτικό: όταν προβάλλεις ως μοναδικούς σου αντιπάλους τη Λουκά και τη Χρυσή Αυγή, είναι λογικό να στρέψεις την κοινή γνώμη υπέρ σου. Έτσι καταφέρνουν και διάφοροι οργανικοί ντενεκέδες του συστήματος, όπως ο Μπίστης και η Ρεπούση να εμφανίζονται, από το παράθυρο, ως… αγωνιστές της ελευθερίας!Και να μην ξεχνάμε βέβαια και τον ρόλο του σύγχρονου μάρκετινγκ, καθώς μια διαδήλωση εναντίον ενός έργου τέχνης, με την κατάλληλη τηλεοπτική προβολή, μπορεί πάντα να φέρει λίγα εισιτήρια παραπάνω (μην ξεχνάμε ότι στη λύση αυτή καταφεύγουν συνήθως ατάλαντοι καλλιτέχνες που προσπαθούν με την πρόκληση να ισοφαρίσουν τη δική τους καλλιτεχνική ανεπάρκεια). 



Αν βλέπουμε σήμερα τον φονταμενταλισμό να υψώνει παντού νέα τείχη, αυτό δεν σημαίνει ότι ολισθαίνουμε σε έναν νέο συντηρητικό «Μεσαίωνα», καθώς οι αξίες του φιλελευθερισμού και του καπιταλισμού επεκτείνονται διαρκώς σε ολόκληρο τον κόσμο. Ίσα ίσα, που όσο επεκτείνεται η επιρροή του καπιταλισμού στον πλανήτη και σε όλες τις πλευρές της ζωής των ανθρώπων, τόσο αυξάνεται και η επιρροή του φονταμενταλισμού. Είναι αυτή ακριβώς η επέλαση του καπιταλισμού –της παγκοσμιοποίησης, όπως αποκαλείται η σύγχρονη μορφή του– και η αποδιάρθρωση των ανθρώπινων κοινωνιών που προκαλεί, που ευθύνεται για τα τείχη που βλέπουμε να υψώνονται παντού γύρω μας. Τα σκίτσα του Μωάμεθ ή τα θεατρικά τύπου «Corpus Christi» και «Αθανάσιος Διάκος» δεν είναι παρά τα πολιτισμικά «κανόνια» του καπιταλισμού. Οι αντιδράσεις που προκαλούν δεν είναι παρά η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Η θέση των ανθρώπων που πιστεύουν σε μια καλύτερη κοινωνία δεν μπορεί να είναι με καμία από τις δύο πλευρές της αντιπαράθεσης –ούτε με τα κανόνια, ούτε με τα τείχη. Πρέπει να στέκεται απέναντι και στις δύο. Η περιφορά του «Παστίτσιου» στα Εξάρχεια μπορεί να χάρισε γέλιο και θυμηδία στους παρευρισκόμενους αστούς, αλλά, πέραν τούτου, δεν έχει να προσφέρει και πολλά πράγματα πάνω στο θέμα μας. 

Αν τρομάζουμε στη θέα των τειχών, μπορούμε –τουλάχιστον– να σταματήσουμε να ενισχύουμε τα κανόνια. Αυτό είναι το ζητούμενο στην προκείμενη περίπτωση και όχι η δήθεν υπεράσπιση κάποιων κατά φαντασίαν διωκόμενων ανθρώπων του πνεύματος, των οποίων η πρόσβαση στον πλούτο και την εξουσία είναι τις περισσότερες φορές αντιστρόφως ανάλογη αυτής των διωκτών τους. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της επιβολής της δυτικής «πολύχρωμης» ομοιομορφίας, η αφόρητη αστική υποκρισία των δήθεν «υπερασπιστών της ελευθερίας του λόγου» δεν είναι παρά ένα φύλλο συκής.

17 σχόλια:

  1. Ἡ ἀνοχὴ τὰ τελευταῖα 30 χρόνια στὶς προσβολὲς πρὸς τὴν ὀρθοδοξία τί Ἑλλάδα ἔφτιαξε;

    Μία Ἑλλάδα μὲ διαζύγια, ὁμοφυλόφιλους, γυναίκες που ζοῦν μὲ ψυχοφάρμακα τὰ τελευταῖα 10 χρόνια καὶ παιδιὰ που χρειάζονται ψυχίατρο ἢ τουλάχιστον ψυχολόγο(ἀντικοινωνικὴ διαταραχὴ προσωπικότητας).

    Ποιὸς μὰς δίδαξε "ἀνοχὴ";
    Τὸ θέατρο, ἡ τηλεόραση, οἱ βιντεοταινίες καὶ ὁ κινηματογράφος.

    Πως ἀκριβὸς μας τὰ δίδαξαν;
    Tὸ 1980 ἠρθὲ τὸ ΠΑΣΟΚ:
    ΡΟΚΑΚΙΑΣ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΚΑΜΑΡΙΕΡΑ (1989)
    ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ KASTRI (1988)
    ΠΑΤΡΙΣ ΛΗΣΤΕΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ (1987)
    ΑΛΛΕΣ ΤΟΝ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΓΟΥΛΙ (1986)
    ΕΛΑ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΛΕΙΠΕΙ Ο ΑΝΔΡΑΣ ΜΟΥ (1986)
    ΚΕΡΑΤΑΣ ΚΑΙ ΔΑΡΜΕΝΟΣ (1986)
    ΓΚΟΜΕΝΑΚΙΑ ΣΤΟ ΘΡΑΝΙΟ (1985)
    ΕΛΑ ΝΑ ΑΓΑΠΗΘΟΥΜΕ ΝΤΑΡΛΙΝΓΚ (1984)
    “Τόλμη καὶ γοητεία” ὅπου πατέρας καὶ γιὸς καὶ ἀδερφὸς παντρεύονται τὴν ἴδια γυναίκα!
    To AMAN που δίδαξε διαφθορὰ καὶ φακελάκι σὲ ὄσους δὲν τὸ γνώριζαν.
    Ὁ Σεφερλὴς που κορόϊδευε τὸν Χριστόδουλο γιὰ νὰ ἈΚΥΡΩΣΕΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμε, σε αγαπάω.

      Ξέχασες τα:

      ΤΡΟΧΟΝΟΜΟΣ ΒΑΡΒΑΡΑ (1981)
      ΤΑ ΚΑΜΑΚΙΑ (1981)
      ΒΑΣΙΚΑ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΑΣ (1982)
      ΜΑΝΤΕΨΕ ΤΙ ΚΑΝΩ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ (1984)
      Ο ΚΑΒΑΛΑΡΗΣ ΤΩΝ FM STEREO (1986)
      ΤΑΜΤΑΚΟΣ Ο ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΣ ΓΥΦΤΟΣ (1986)

      Ενώ πρίν το 1981 (και ουχί το 1980) ο Έλλην είχε ορθή διαπαιδαγώγηση από τιβί (ΕΙΡ, ΥΕΝΕΔ) και κινηματογράφο με κοινωνικό ρεαλισμό:

      ΜΕΡΙΚΟΙ ΤΟ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΚΡΥΟ (1962)
      ΕΠΙΧΕΙΡΙΣΙΣ ΑΠΟΛΛΩΝ (1968)
      Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΤΩΝ ΚΟΜΙΤΑΤΖΗΔΩΝ (1970)
      ΓΡΑΜΜΟΣ ΒΙΤΣΙ (1974)


      Ειδικά τα δύο τελευταία, πάλι καλά που υπάρχει και η έγκριτη εφημερίς "δημοκρατία" που τα προσέφερε δωρεάν είς τους Έλληνας αναγνώστας εις την έκδοσιν των τεσσάρων ευρώ πρός άσκησιν των ιστορικών αλλά και αισθητικών κριτηρίων των.

      Διαγραφή
  2. το οτι η καταγωγη μας ειναι λαικη,ουχι μικρο{γυφτο}αστικη,δεν θα επρεπε να επιτρεψει το τοσο βιαιο ξεστρατισμα του βλεμματος μας...εταραχθημεν κυριοι!!!εκει που η αναρτηση σας μας αλλαξε φορά τραβωντας το οπιουχο πεπλο της καθημερινης μας μιζερολαγνειας,ηρθε το πρωτο σχολιο να μας ξυσει πληγες και...να μας στειλει ν'αρμεξουμε γελαδια!λα μπωεσυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. μπονζούρ μαμζέλ

    είπαμε, στο ντέρμπι των δυο τους, εμείς απέχουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γεώργιος Κιντσάκης28 Οκτ 2012, 6:03:00 μ.μ.

    Καλά τα λες. Επί του πρακτέου, όμως;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πολύ καλό το κείμενο Νικόλα. Μόνο το γεγονός ότι θεωρούν πως το Ισλάμ μπορεί να υποβιβαστεί σε "light" ατομικό βίωμα και πρακτική (αν είναι ποτέ δυνατόν) δείχνει το μέγεθος της άγνοιας και υπεροψίας τους. Υπεροψία απέναντι στο πραγματικό νόημα κάθε πολιτισμού και κάθε συλλογικής κουλτούρας που τυχαίνει να μην είναι φορέας "εκσυγχρονιστικών" μηνυμάτων (με τον τρόπο που ορίζουν αυτοί τον εκσυγχρονισμό, βέβαια).
    Η ίδια λογική λέει ότι σε μορφές όπως ο Μωάμεθ, ο Α.Διάκος και ο Τσε δεν αξίζει τίποτε άλλο πέρα από τη χλεύη του "εκσυγχρονισμού" και το "politically correct" ξεδόντιασμα τους.
    Ε, ρε χομεϊνικός φετφάς που τους χρειάζεται, και συγγνώμη αν ακούγομαι βίαιος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γεώργιε το πρακτέο είναι καταρχήν το εξής: Περιφρόνηση και των δύο πλευρών και άρνηση συμπόρευσης με τη λογική τους. Από κει και πέρα, είναι ζήτημα της κοινωνίας να επανεξετάσει τη σχέση της με την παράδοσή και τον πολιτισμό της. Και βέβαια, καμία αλλαγή δεν μπορεί να γίνει με νομοθετικά διατάγματα και τραμπουκισμούς. Εκατέρωθεν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Solid, σε αρκετές σχετικές κουβέντες το ζητούμενο καταλήγει να είναι η ενσωμάτωση του ισλάμ στις δυτικές κοινωνίες. Προφανώς οι μετανάστες πρέπει να αποδεχθούν το πολιτισμικό στάτους της χώρας που διαμένουν και αυτό σημαίνει ότι ο ισλαμικός νόμος στην Ευρώπη δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι φιλελεύθεροι είναι ότι μια τέτοια παραδοχή συνιστά ταυτόχρονα ταφόπλακα της «πολυπολιτισμικής» θεωρίας. Αφού η σαρία δεν έχει θέση στην Ευρώπη, ο μόνος τρόπος να ενσωματωθεί ο ισλαμιστής δίκαια και ισότιμα (και όχι σε γκέτο) είναι να απεμπολήσει τον πολιτισμό του (σαρία) και να αποδεχθεί τον δυτικό πολιτισμό. Η γκετοποίηση από την άλλη ευνοεί την διατήρηση του πολιτισμού των μεταναστών, καθώς ζουν μεταξύ των ομοεθνών τους (υπάρχουν Ελληνοαμερικάνοι που πέρασαν μια ζωή στην Αστόρια και αγγλικά δεν έμαθαν ποτέ) αλλά η γκετοποίηση σημαίνει τις περισσότερες φορές υποβάθμιση, κοινωνικό αποκλεισμό και εν τέλει κοινωνικά προβλήματα. Με λίγα λόγια η πολυπολιτισμική κοινωνία μπορεί να λειτουργήσει στον βαθμό που παύει να είναι πολυπολιτισμική... Όσον αφορά τώρα τον πολιτικαλι κορεκτ εκσυγχρονισμό της χλεύης, είναι τουλάχιστον υποκριτικό να μοστράρει παράλληλα ως πρώτιστη αρετή και αξία την... «ανεκτικότητα». Γιατί όταν ο «εικονοκλάστης» καλλιτέχνης που «προκαλεί» ταίζεται από το κράτος για να χλευάσει τα ιερά και όσια των λαικών στρωμάτων, τότε ποιός ακριβώς πρέπει να δείξει ανεκτικότητα σε ποιόν; Ο λαός απέναντι στον κρατικοδίαιτο αστό καλλιτέχνη ή το αντίθετο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η σαρία να ξέρεις εφαρμόζεται και στην Ευρώπη, έστω και σε άτυπο επίπεδο (κυρίως σε θέματα οικογενειακού δικαίου και προσωπικών ενδοκοινοτικών σχέσεων). Στο Ισλάμ υπάρχει ξεκάθαρη ταύτιση ισλαμικού νόμου και πίστης (είμαι πιστός άρα οφείλω να υπακούω στη σαρία. Μη υπακοή στον ιερό νόμο είναι αποστασία). Η πλειοψηφία των εργαζόμενων μουσούλμάνων μεταναστών στην Ευρώπη όπως είναι φανερό δεν φαίνεται να είναι ιδιαίτερα πρόθυμη να απαρνηθεί τον ισλαμικό νόμο και ταυτότητα (βέβαια πέντα υπάρχουν διαβαθμίσεις). Άρα, όπως λες, όποιος δεν έχει διάθεση να στραφεί πλήρως προς την δυτική εκκοσμίκευση, τότε αναγκαστικά εισέρχεται στο φαύλο κύκλο διαχωρισμού κοινοτήτων και γκετοποίησης.
    Εδώ τίθεται βέβαια το ερώτημα μιας σύγχρονης ερμηνίας του Ισλαμικού Νόμου, η οποία όμως όσο προοδευτική και εάν είναι δεν πρόκειται να αποφύγει τριβές με τον ευρωπαϊκό πολιτισμικό κώδικα. Το Ισλάμ δεν είναι ιδιωτική θρησκεία και δεν δύναται να αφομοιωθεί πλήρως στην εύπεπτη πολυπολιτισμική "πίτα με γύρο".
    Εσείς πώς προτιμάτε τη γυρόπιτά σας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. εχεις δίκιο και νομίζω ότι η σαρία είναι χαρακτηριστική γιατί είναι πολύ πιο εμφανής ως πολιτισμικός κώδικας από ότι άλλοι εξίσου υπαρκτοί κώδικες. Το να βρεθεί μια χρυσή τομή με μια «εκσυγχρονισμένη βερσιόν» της σαρίας μπορεί να είναι ζητούμενο, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο αυτό θα συνιστά εκσυγχρονισμό ή ενσωμάτωση. Καμία θρησκεία ή πολιτισμός δεν είναι ιδιωτική - η σαρία είναι μεν εμφανής αλλά το ίδιο ισχύει για όλους τους πολιτισμούς. Στην δική μας περίπτωση, η απόρριψη της παράδοσης και του πολιτισμού μας υπήρξε το βασικό εισητήριο για τον «εξευρωπαισμό» μας. Και τώρα που η Ε.Ε. μας πετάει όξω, συνειδητοποιούμε ότι είμεθα ολίγον τσίτσιδοι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μην απελπίζεσαι Νικόλα, πάντα μπορείς να τυλιχτείς ως γέμιση σε μία πολυπολιτισμική πίτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Νικολα πολυ καλό και ισσοροπημενο το κειμενο δικο σου ειναι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Απαντήσεις
    1. ωραίο κείμενο παιδιά, πολύ ενδιαφέρουσα θεση. καλή συνέχεια

      Διαγραφή
  13. Εγώ αυτόν τον φονταμενταλισμό, θα το ονόμαζα «μεταμοντερνισμό».

    ΑπάντησηΔιαγραφή